umut doluyor insanların yükselen güneşe bakışları
bende ise umut, gece başlarken çalıyor kapıyı
kendimi bu karanlık hücreye hapsetmişim
bekliyorum... neyi? bilmem...
bunca zaman umudumu beklediğimi sandım
kendi kendimi kandırdım, anlıyorum...
meğer karanlıklardan beklediğim o'ymuş
ölümmüş...
acılarımın son bulacağına inandığım
umutlarım dediğim, ölümmüş..
şimdi bir kez daha doğuyor güneş
bu kez her yer renklerle bezenmiş
ben siyahı yaşıyorum kendi içimde
neden?bilmem...
kışın ortasında yeşeren ağaçlar,
benim baharımda solan hayatlar... nasıl? bilmem
umutları varken insanların, kış bile bahar olur dediler
olmasın kışlar bahar,
hayatlar solmasın...
kandırıyor muyum kendimi yine, uyanmalı mıyım? hayır...
neden?.. bilmem...
|