Olmamalıydı..

Karar vermekten aciz bir beden,
Ne olduğunu bilmeden etrafa bakan gözler,
Ve işte… ben…
Yine üzerime çöktü karanlık
Defol! Uzak dur benden!
Bu sefer izin veremem sana..
Yo hayır… Engel olamıyorum işte
Yaşam enerjime uzanamıyorum bu sefer
Ve işte.. bitti..
Kapandı gözlerim,
Daha da karardı dünya…
Soğudu, titredim… Hislerim dondu…
Ben oldum, ‘gerçek ben’
duygusuz ben…
özlediğim o günlere dönmüşüm meğer
İstenmeyen ben olmuşum, kovulmuşum yaşamaktan
Ne çok hırpalanmışım baksana
Her yanım yara bere…
Uykusuz kalmışım, gözlerim çökük
Rengim bembeyaz, korkmuşum..
Aynalar kaçmış bende, bilememişim kim olduğumu yine
Grileşmiş benliğimi leş olmuşum, yokmuşum yine

Biri varmış olmayanların içinde
Aslında o da hiç olmamış ya,
boşver kapat gözlerini sen,
sadece dinle..
Biri varmış orada beni ayakta tutan
Tutmaya çalıştıkça batan,
Battıkça direnen,
Direndikçe batan,
Battıkça…
Gözyaşları varmış
Aktıkça çoğalan,
Çoğaldıkça sel olan,
Oldukça akan,
Aktıkça..
Gözleri varmış bakan…
Elleri varmış kanayan..
Peki ya kendisi?
Aslında hiç olmayan?
Peki ya umutları?
Kör kütük sarhoş olan?
Ben…?
Yo hayır, olmamalı…
Olmamalıydı…